Küçük bir yakarış...Belki...
Yorgunum. Çok yorgunum. Kilometrelerce yol yürümedim belki. Yaşamaktan bu yorgunluğum. Bütün kaslarım ağrıyor. Yaşamaya çalışmaktan. Bir enkazın altında kalmış gibiyim. Her yerim çürük. Çürüklerim iyileşecek belki. Belki de iyileşmeyecek çürümeye devam edeceğim, çürüklerim yaralara dönüşecek, yaralardan iltihaplar akacak, o kadar çok çürüyeceğim ki sinekler üşüşecek üstüme. Hepsi benden faydalanmak isteyecekler, hepsi benden beslenmeye çalışacak. Asıl iğrenç olan onlar. Rahat bırakın beni sinekler. Rahat bırakın sessiz sedasız ölmek istiyorum ben. Yaralarımı rahat bırakın. Yaralarım bana ait, dokunmayın yaralarıma. Yara benim, yaralarımla... Öfke... Evet tek hissettiğim. Yakıcı bir öfke hissediyorum. Bütün damarlarımda dolaşıyor sonra beynimi ele geçiriyor. Beynimi kemiriyor sonra ısıra ısıra yiyor beynimi. Öfkem acıkmış. Yıllar boyu beslememişim öfkemi. Öfkemi beslemeliyim. Hem de öfkemden beslenmeliyim. Kendi kendimi yemeliyim yani. Zaten yaptığım bu. İnsanlar yok mu insanlar işte on...